مدل MAX و IMAX چگونه عمل می‌کند؟
در این مقاله با مدل MAX و IMAX در برداشت RTK آشنا می‌شوید.
مفهوم اصلی (MAC) روش Master Auxiliary که MAC یا MAX نامیده می‌شود، پس از VRS و MRS توسعه یافته است و بر اساس پروتکل جدید RTCM3 توسعه داده شده است، که در آن فیلد داده جدید برای این نوع تصحیحات اختصاص داده شده است. در رویکرد Master Auxiliary، گیرنده روور بایاس را با استفاده از تصحیحات نزدیک‌ترین CORSدر اطراف موقعیت خود تخمین می‌زند، انتخاب CORSهایی که سلول را تشکیل می‌دهند توسط مرکز کنترل با توجه به در دسترس بودن CORS واحد و تعداد ماهواره‌ها انجام می‌شود.
نمونه‌ای از معیارهای مختلف برای تعریف سلول در شکل زیر گزارش شده است: در سمت چپ، سلول (ناحیه نارنجی) نشان داده شده است که با در نظر گرفتن تمامCORS های موجود در شبکه ایجاد شده است. در سمت راست، پیکربندی جدیدی از سلول نشان داده شده است که با استفاده از تعداد محدودی از CORS تخمین زده شده است. همانطور که در این مورد به خوبی نشان داده شد، هندسه سلول و تعدادCORS های شامل تغییر با توجه به عملکرد موثر شبکه و “ایستگاه اصلی” همیشه نزدیک‌ترین CORS نیست.
در این حالت بار محاسباتی مرکز کنترل کوچک‌تر از روش VRS یا FKP است، در واقع مرکز کنترل فقط باید سطح ابهام فاز و خطای ساعت رایج شبکه را تخمین بزند تا میزان پراکندگی را محاسبه کند. نسخه RTCM 2.x قادر نیست اطلاعات این معماری جدید را به عنوان “چند ایستگاه” در خود داشته باشد. معرفی و تحقق نسخه RTCM. 3.x به جامعه GNSS کمک کرده است تا این شکاف را پر کند. به دلایل عملی، NRTK در رویکرد کمکی اصلی به چندین زیرشبکه کوچک‌تر تقسیم می‌شود که به صورت بلوک پردازش می‌شوند، با سطح ابهام مشترک. در پایان، در مورد Master Auxiliary می‌توان ملاحظات زیر را در نظر گرفت:
این روش به “عملکرد محاسباتی” گیرنده روور بر اساس CORSهای واقعی وابسته است. ایستگاه اصلی همیشه نزدیک‌ترین ایستگاه به موقعیت روور نیست و می‌توان آن را با یک وسیله کمکی، زمانی که تصحیحات قطع شد، جایگزین کرد. تعداد نامحدودی کاربر، با ارتباط اینترنتی روور باید بتواند RTCM 3.x را رمزگشایی کند: سرویس MAX خودکار، که در آن سلول به طور خودکار توسط مرکز کنترل با در نظر گرفتن موقعیت روور ایجاد می‌شود، یک ارتباط دو طرفه مورد نیاز است.
i-MAX نیز، مشابه VRS است، که در آن مرکز کنترل تصحیح موقعیت روور را تخمین می‌زند و روور بلافاصله مقادیر تصحیحات را دریافت می‌کند و مستقیماً به مشاهدات آن اعمال می‌شود.
در شکل بالا یک فلوچارت نشان داده شده است که در آن بار محاسباتی در مرکز کنترل و در مریخ‌نورد برای هر نوع اصلاح مقایسه شده است. از بالا به پایین، بار محاسباتی به گیرنده روور منتقل می‌شود و فعالیت‌های مرکز کنترل را فقط برای تخمین سطح رایج ابهام و خطای ساعت شبکه محدود می‌کند.
