تصحیحات دیفرانسیلی که توسط هر ایستگاه دائمی GNSS ایجاد می‌شود، تنها در یک ناحیه محدود در اطراف سایت واحد، با در نظر گرفتن یک فضای محدود معتبر است. فرضیه اصلی این است که اگر بایاس در ایستگاه مرجع و گیرنده‌ی روور (Rover) تقریباً یکسان باقی بماند، می‌توان آن‌ها را حذف کرد. یک فرآیند تفاضلی یا نسبی این فرضیه منجر به نصب تعداد زیادی ایستگاه دائمی می‌شود و قطع تصحیحات یکی از آنها منجر به فقدان داده‌‌های RTK در منطقه‌ای به وسعت صدها کیلومتر مربع می‌شود. به منظور حصول اطمینان از قابلیت اطمینان سیستم، باید یک همپوشانی احتیاطی بین ایستگاه‌ها، به منظور کاهش فاصله بین آن‌ها در نظر گرفت. ثبات در موقعیت روور را می‌توان با درون‌یابی این مدل به دست آورد که معادل ایجاد یک “ایستگاه پایه مجازی” است که تقریباً مشابه بایاس‌های مربوط به روور است و تصحیحات در کنار مختصات تقریبی آن محاسبه می‌شود. ایستگاه مجازی می‌تواند تصحیحات را در قالب فایل VRINEX برای کارهای پس‌پردازشی تولید کند. به این ترتیب فاصله بین ایستگاه‌های دائمی را می‌توان با یک عامل کاهش داد که از 1.5 تا 3 متر متغیر است و تعداد را از 25٪ به 70٪ کاهش می‌دهد. با این روش می‌توان به دقت سانتی‌متری در فواصل 40-80 کیلومتری بین ایستگاه مرجع و روور دست یافت و همچنین عملکردی مشابه با RTK نسبت به یک ایستگاه مرجع واقع در حدود بیست کیلومتری بدست آورد. مجموعه‌ی این ایستگاه‌ها را با هدف سرویس موقعیت‌یابی GNSS به صورت آنی و با دقت سانتی‌متری«Network RTK»  یا NRTK می‌نامیم، این شبکه برای کارهای پس پردازشی هم مفید و کاربردی است.

برای مشاهده گیرنده‌های RTK هیرو کلیک کنید.

شبکه‌ای از ایستگاه‌های دائمی برای موقعیت‌یابی آنی، زیرساختی متشکل از سه بخش دارد: یک بخش شامل تمام CORS ها، که موقعیت دقیق آن مشخص است و داده‌های خود را به یک مرکز کنترل به صورت آنی منتقل می‌کند. بخش دوم شامل یک مرکز کنترل است که داده‌های ایستگاه‌ها را به صورت آنی دریافت و پردازش می‌کند. بخش سوم مجموعه‌ای از محصولات شبکه است که می‌تواند از مرکز کنترل در اختیار کاربر قرار گیرد. هم چنین یک محصول دیگر به عنوان فایل اندازه‌گیری خام هر ایستگاه دائمی است که کاربر ممکن است برای اهداف پس‌پردازشی برای آن نیاز داشته باشد.

 سیستم NRTK بر اساس زیرساخت فیزیکی، متشکل از ایستگاه‌های دائمی و سخت‌افزار مرکز کنترل و زیرساخت انتقال، قادر به انتقال جریان داده آنی از ایستگاه‌ها به مرکز کنترل و از آن جا به کمک پروتکل‌های استاندارد به کاربر منتقل می‌کند.

زیرساخت‌‌های محاسباتی، متشکل از نرم‌افزاری که می‌تواند تعیین موقعیت را بهبود بخشد و آن‌ها را برای کاربرانی که در سرتاسر منطقه‌ی مورد پوشش هستند در دسترس قرار دهد. البته، شبکه باید با توجه به توانایی مدل‌سازی بایاس‌ها با دقت کافی برای رفع ابهام فاز طراحی شود که به عوامل مختلفی از جمله موقعیت جغرافیایی و میزان خطای یونوسفر بستگی دارد.